อาชีพ(จริงๆ)ของผม

จริงๆ ผมอยากจ...

อาชีพ(จริงๆ)ของผม

จริงๆ ผมอยากจะเขียนบทความนี้มานานมากละ มันไม่ค่อยแฟร์เลยะที่ผมจะเขียนแต่เรื่องการเดินทาง แต่ไม่เคยเล่าให้ฟังว่าชีวิตจริงๆของผม ผมทำงานอะไร

ผมชอบบอกคนอื่นว่า อาชีพหลักผมคือ นักเขียนนักเดินทาง ส่วนในเวลาว่างผมทำงานพาร์ทไทม์เป็นวิศวกร

อันนี้ก็ไม่ค่อยจริงสักเท่าไร แต่ผมว่ามันฟังดูเท่ดีนะ ว่าแต่ไอ้วิศวกรที่ว่า นี้มันคืองานอะไร

ผมทำงานในบริษัทวิศวกรรมแห่งหนึ่งครับ โรงงานของเราผลิต Memory (ฟังดูเท่ไหม เราผลิตความทรงจำ! 5555) เอาง่ายๆมันคือ พวกเมมโมรี่ในโทรศัพท์มือถือ SD card และ Solid State Drive ที่มันทำให้คอมคุณโหลดแรงๆ

หลายคนอาจจะคิดว่า SD Card ใครๆก็ผลิตได้มีขายตามพันทิปอันละ 100-200 ก็ซื้อได้ละ

แต่อันที่จริงๆแล้ว ไอ้ SD card โง่ๆเนี่ย มันผลิตยากโคตรๆ ถ้าไม่นับกรอบพลาสติกที่ใส่มัน ตัวชิปมันหนาแค่ ม่กี่ไมโคเมตร(หนากว่าเส้นผมนิดเดียว) ใช้เวลาผลิตเดือนกว่าๆ ขั้นตอนการผลิตประมาณ 1,500 ขั้นตอน

จริงๆจะเรียกมันว่าโรงงานก็คงไม่ถูกครับ เพราะการผลิตสินค้าพวกนี้จะต้องสะอาดสุดๆ ห้ามมีฝุ่นใดๆ พื้นที่ผลิตนี่สะอาดกว่าห้องผ่าตัดอีก มันเรียกว่า Clean room ทุกคนที่จะทำงานในคลีนรูม จะต้องใส่ชุดปิดตั้งแต่หัวจรดเท้า คล้ายๆกับชุดมนุษย์อวกาศยังไงยังงั้น

หน้าที่ของผมในโรงงานแห่งนี้คือ ควบคุมและพัฒนาขั้นตอนการผลิตเมมโมรี่เหล่านี้ให้เร็วขึ้น ดีขึ้น ความสนุกของมันก็คงเป็นความท้าทาย ปัญหาที่ไม่เคยซ้ำกันเลยสักวัน แต่ผมว่าผมเป็นหนึ่งในม่กี่คนที่โชคดีมากที่พูดได้ว่า “ผมได้ใช่สิ่งที่ผมเรียนมา”

หลังทำงานมา 6 เดือนเต็มๆละครับ มันก็มีหลายอย่างที่ผมว่า มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ผมคิดเอาไว้ และมันก็มีหลายอย่างที่เลวร้ายกว่าที่คิดไว้มาก

ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดเอาไว้:
- การต้องตื่นมาทำงานแต่เช้าๆ อันนี้ผมว่าเป็นเรื่องดีนะ ทุกวันใช่ชีวิตให้มีประโยชน์ที่สุด

- งานประจำก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะจำเจไปทุกวัน ทุกวันก็จะมีปัญหาใหม่ เรื่องใหม่มาให้เจอตลอดซึ่งมันก็สนุกดี

- การมี Eye candy ในที่ทำงาน ตอนเรียนหนังสือ ผมไม่ค่อยมี eye candy มันอาจจะเพราะว่าผมเห็นใครน่ารักก็เข้าไปคุยเลย แต่พอมาทำงานเราเป็นเด็กใหม่ก็ไม่ค่อยกล้าไปคุยกับใครเยอะ ได้แต่แอบเหล่เวลาเดินผ่านโต๊ะสาวฝ่ายบุคคล เห็นเขาไปกดน้ำ เรารีบทำทีหิวน้ำไปกดน้ำด้วย เหล่านี้เป็นความสนุกที่หาไม่ได้ระหว่างการเดินทางจริงๆนะ

เลวร้ายกว่าที่คิดไว้

- คนสิงคโปร์มันทำงานหนักมากๆ วันที่ 31 ธ.ค.ที่ผ่านมา ตอนเดินเข้าบริษัท ผมเจอ CEO บริษัทมาทำงานแต่เช้า ผู้จัดการแผนกผมมาทำงานทุกคนในวันสิ้นปี เสาร์อาทิตย์ก็ยังไม่หยุดทำงาน โทรไปตอนตีสองหัวหน้ายังรับโทรศัพท์ ไม่รู้มันจะขยันกันไปถึงไหน

- งานมันเยอะจริงๆนะ: ผมเคยคิดว่าการเขียนหนังสือเป็นงานที่ยากมาก แต่พอมาเจองานประจำ มันไม่มีวันหมดจริงๆ ไม่รู้จะเยอะไปไหน

ก็นี้ละครับ ชีวิตผม ณ ตอนนี้ มีความสุขดี พักผ่อนน้อยไปหน่อย มีกินมีใช้ดี และคงเป็นยังงี้ต่อไป ...จนกว่าผมจะลาออก

Woodland, Singapore
#TheWalkingBackpack

---